Zmiana perspektywy

Generalnie, zdecydowanie bardziej odpowiada mi uczucie łaskotania policzków i rozwiewania grzywy przez ciepłe, południowe wiatry, aniżeli smaganie ich tymi mroźnymi z  północy. Czuję się niespecjalnie atrakcyjnie z głową  wciśniętą w  wielką, zimową czapę.  Moim ruchom nie dodają  gracji toporne trzewiki.  Gdzieś tam głęboko, pod niezliczonymi  warstwami ubrań,  skryte jest przecież ciało kobiety. Jednakże kto by się do niego w ogóle zdołał  dokopać i jak to zrobić zgrabiałymi od zimna palcami? Wracając jednak do topografii terenu  - czyż zimowy krajobraz nie wydaje się Wam monotonnie biały i nudny? Po horyzont tylko śnieg   i śnieg, ewentualnie zmrożony śnieg - który tylko w słoneczne dni oszałamia niesamowitym blaskiem. Gdy szarość leje się z nieba strumieniami i spowija neurony marazmem, tylko wizja rozgrzanego piasku i turkusowej wody rozmraża i wtłacza życie w krwiobiegi.

Okazuje się jednak, że nawet tak niereformowalne organizmy jak ja, którym daleko jest do szusowania na nartach czy snowboardzie, potrafią znaleźć w zimie coś przyjemnego. I na tym nie koniec, gdyż w ich ( mocno ograniczonej chłodem ) wyobraźni, mogą nawet rozpanoszyć się wizje zimowego urlopu.  Wśród śniegów i mrozów, z panem Yeti  za sąsiada. Niezbadane są wyroki losu i własnych preferencji. Potok słonecznych promieni dokonuje metamorfozy nudnych, spowitych bielą krajobrazów, przeistaczając je w drogocenne, skrzące się przestrzenie. Martwa natura nabiera życia. Świat - chociaż wciąż nurza się w bieli -  odzyskuje kolory. Zmiana perspektywy - ostatnio jej doświadczyłam, i dobrze mi z tym.  Okazało się, że zima nie jest taka czarno-biała. 

Serce mi się rozmroziło dla zimy. Ujrzałam ją ostatnio z zupełnie innej perspektywy. To pewnie słońce zbyt mocno przygrzało i stąd te nieznane wcześniej uczucia  :) Sama nie wiem... Nigdy wcześniej perspektywa zimowego urlopu w górach nie była dla mnie szczególnie atrakcyjna. Nawet wizja grzanego wina przy komiku to było zbyt mało. Wybieranie urlopu w styczniu czy lutym traktowałam jako czyste marnotrawstwo. Lepiej zachować go na ciepłe miesiące, a zimę jakoś przewegetowac. Tak sobie myślałam. Ostatnio zmieniam jednak zdanie w tym temacie, w wizja wyjazdu na kilka dni w góry, aby spędzić tam aktywnie czas w sposób dostosowany do siebie ( nie jeżdżę na nartach czy snowboardzie) wydaje mi się coraz atrakcyjniejsza. Odczarowuję zimowe urlopy i zmieniam perspektywę :)

Może ktoś z Was ma podobnie w tym roku i czuje miętę do ( rzecz jasna - słonecznej)  zimy ? :)

 Marta