Pierwsza rocznica była wyjątkowo cicha, wokół nie śmigały korki od szampana, nie było wódeczki, śledzików, ogóreczków i innych specjałów na tzw. ząb. Ot, zwyczajny dzień pary uwikłanej w trudną relację z bankiem. Wiadomo o co w niej chodzi i bynajmniej nie jest to seks. W tym dniu proporcje zostały nieznacznie zachwiane i z 30 zrobiło się 29... W tym swoistym odliczaniu w dół towarzyszy nam roznegliżowana parka, która podstępnie wdarła się w ubiegłym roku na naszą ścianę ( łapiąc nas na piękne oczy i urok osobisty) i odgrywa wieczne wakacje w Chałupach. Przyrzekłabym nawet, że czasami wyczuwam od nich ten charakterystyczny, nadmorski zapaszek ze smażoną rybką w tle. Chyba, że to ja mentalnie dryfuję po morzach dalekich i bliskich oraz plażach z obłędnie białym piaskiem, cierpiąc przy tym na omamy węchowe. Cokolwiek jednak nie powiedzieć o tych roznegliżowanych wariatach, nieustannie poprawiają mi humor swoją nonszalancką postawą. Zawiązałam zatem coś na kształt Towarzystwa Wzajemnej Adoracji, z sobą w roli samozwańczego prezesa, który dokłada wszelkich starań, aby uwić tej parce miłe gniazdko (lub wyrażając się precyzyjniej - miłą ściankę). Zrobił się z tego całkiem przyjemny zakątek domu. Ostatnio dołączyło tam oliwkowe drzewko - prezent-niespodzianka od ukochanych sióstr, który dotarł do mnie kurierem. Bo i ja odliczam sobie w kwietniu latka, niestety od 30 w górę... Stan na dziś to +1.
