Towarzystwo Wzajemnej Adoracji

Pierwsza rocznica była wyjątkowo cicha, wokół nie śmigały korki od szampana, nie było wódeczki,  śledzików, ogóreczków  i innych specjałów na tzw. ząb. Ot, zwyczajny dzień pary uwikłanej w trudną relację z bankiem.  Wiadomo o co w niej chodzi i bynajmniej nie jest to seks. W tym dniu proporcje zostały nieznacznie zachwiane i z 30 zrobiło się 29... W tym swoistym odliczaniu w dół towarzyszy nam  roznegliżowana parka, która podstępnie wdarła się w ubiegłym roku  na naszą ścianę ( łapiąc  nas na piękne oczy i urok osobisty)  i odgrywa wieczne wakacje w Chałupach. Przyrzekłabym nawet, że czasami  wyczuwam od nich  ten charakterystyczny, nadmorski  zapaszek ze smażoną rybką w tle.  Chyba, że  to  ja mentalnie dryfuję po morzach dalekich i bliskich oraz plażach z obłędnie białym piaskiem, cierpiąc przy tym na omamy  węchowe. Cokolwiek jednak nie powiedzieć o tych roznegliżowanych wariatach, nieustannie poprawiają mi humor swoją nonszalancką postawą. Zawiązałam  zatem coś na kształt Towarzystwa Wzajemnej Adoracji, z sobą  w roli samozwańczego prezesa, który dokłada wszelkich starań, aby uwić tej parce miłe gniazdko (lub  wyrażając się precyzyjniej - miłą ściankę). Zrobił się z tego całkiem przyjemny zakątek domu. Ostatnio dołączyło tam oliwkowe drzewko - prezent-niespodzianka od ukochanych sióstr, który dotarł do mnie kurierem. Bo i ja odliczam sobie w kwietniu  latka, niestety od 30  w górę... Stan na dziś to +1.

Czy ktoś z Was szaleje jeszcze tak za drzewkami oliwkowymi jak ja? :)

Marta